Montagne Bourbonnaise

Montagne Bourbonnaise
Kom binnen, een kijkje in en om ons huis nemen. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

dinsdag 19 februari 2013

Nog even pauze...


De gedachten malen nog een beetje... Druk, druk, druk... niet zozeer fysiek maar mentaal. De lach en de traan wisselen elkaar af.
De lach omdat het leven verder gaat, de prettige dagelijkse beslommeringen. De traan omdat de dood zo definitief is en tegelijkertijd een heel hoofdstuk afsluit.
Leuke herinneringen die bovenkomen bij het aanschouwen van de vele dozen vol oude foto's, maar... die tevens treurig stemmen om alles wat eens was, maar niet meer is.
Het is niet alleen het gemis van mijn vader. Maar het gemis van vader, moeder, grootouders en overgrootouders... allen komen ze even weer langs op oude foto's.

Oude foto van mijn vader met mij op de arm. Tja... alweer 50 jaar geleden. Helaas krijg ik hem er niet duidelijker op... maar het is gewoon even voor het idee!

Tijd vliegt voorbij, waar is de tijd? De tijd dat ik bij mijn overgrootjes (Pake en Beppe) in Bergen was, dat we samen door de duinen liepen? De tijd dat ik nog twee opa's en oma's had? De tijd dat ik samen met mijn moeder tranen met tuiten lachtte van de vele pret die we samen vaak hadden? De tijd... met mijn VADER?, wat nog onwezenlijk lijkt dat hij er niet meer is.
Voor rouwen is nog bijna geen tijd, ook al ben ik mij lichtjes bewust dat ik plotsklaps de oudste van onze familielijn ben geworden... Whaah... ik wil niet... ik ben nog piep...

Hele oude foto van mijn opa en oma, zo heb ik ze nooit gekend... ik wist niet eens dat ze ooit ook jong geweest zijn ;-)

Tja... de DOOD, ik blijf het een gruwel vinden al weet ik dat ie altijd aanwezig is.

Le Pre Bonnet staat momenteel nog eventjes op een laag pitje. Plannen worden er momenteel nog niet gesmeden... nou ja... denk wel dat we er in maart eventjes weer heen gaan en uiteraard pakken we later ook de plannen voor de komende zomer weer op (3, 4 of gaan we 5 maanden die kant op!).

Let wel... ik zit hier niet als een treurnietje... daarvoor ben ik te positief  ingesteld(ahum... nou ja... meestentijds) en ben ook zekers van plan om er weer positief tegen aan te gaan.

Langs deze weg willen wij sommige van jullie bedanken voor de lieve reakties via de blog, mail en zelfs enkele kaartjes. ONZE DANK...

NOG EVEN PAUZE... de volgende blog ga ik weer 'gezellig' verder neuzelen over Le Pre Bonnet.

AHA... nog even een foto, komt ie...

Nog even een oudje... ik begrijp nu waar mijn voorliefde voor leuke oude huizen en veel groen vandaan komen...


PAUZE...

P.S. Even wat anders... ik zag dat er een nieuwe volger bij gekomen is. De bossies, van harte welkom op mijn blog, erg leuk. Voor mijn lezers, even op de schitterende blog van de Bossies kijken, pracht natuurfoto's... smullen :) http://awd-bossie.blogspot.nl/



Voor nu... fijne dagen en tot de volgende blog.




  

5 opmerkingen:

Ger zei

Hoi Cilia,

Ja meis....zo is het leven...
zo ben je kind en omringd door lieve mensen,onbezorgd en vrolijk...
En dan wordt je ouder en moet je helaas voor goed een voor een afscheid nemen van die geliefde mensen.
Maar weet je wat dan zó fijn is dat jij achter blijft met al die mooie herinneringen uit de tijd dat jullie nog allemaal samen waren en gelukkig.

Wat zou ik graag even naast je zitten en samen met jou door die dozen met oude foto's kijken,ben dol op oude familie kiekjes en al de verhalen uit vroeger tijden.

De daadwerkelijke anekdotes die ik thuis en bij mijn schoonouders al zo vaak hoorde als die oude foto doos weer op tafel kwam op zondagmiddag,je wist bij de meeste foto's al welk verhaal er weer zou komen...en toch bleef het mij boeien....vrolijk of verdrietig.
Wanneer ik nu wel eens met die dozen familie kiekjes aan tafel zit besef ik dat ik ook veel mensen op die foto's helemaal niet ken en kan het ook niet meer vragen...

Wat jij mij te vertellen zou hebben aan mooie of minder mooie verhalen over de mensen betreffende jou oude foto's zou nieuw voor mij zijn....en ik zou aan je lippen hangen en luisteren en vast van jou gezicht af kunnen lezen en aan de intonatie van je stem kunnen horen wat die foto's voor jou betekenen....nou die lieve mensen niet meer in jou leventje zijn.....maar wel voor altijd in je ♥

Misschien een idee om een collage te maken van de dierbaarste foto's, inlijsten en dan kan het overal eens aan de muur hangen,thuis en in Le Pre Bonnet.

Ik heb al jaaaaaren lang aan een smal muurtje tussen de serre en keuken oude vergeelde familie foto's hangen.....kan daar van tijd tot tijd naar kijken of ik ze voor het eerst zie....zo'n mooie gezichten en kleding,schoenen met zijde stikken,plooitjes in blouses van Rubens vrouwen tot smalle wespen tailles in zwarte trouwjaponnen en lange bruidsboeketten die bijna de grond raken.

Ben in gedachte bij je en wens je sterkte!!!
Weet uit ervaring wat het is om opeens geen kind meer te zijn en nooit meer bij je ouders aan kunnen kloppen voor 'n bakkie en gezellige klets....

Liefs XXX, en doe rustig aan,ik lees je wel weer wanneer jou hoofd naar bloggen staat....hier of in Frankrijk.

Ger

Cilia zei

Hallo Ger,

Ik las je prachtige lange reactie en ging daarna er even voor zitten om hem op me in te laten werken.
Zag in gedachten mijn overgrootmoeder even langswippen. Een mooie oude dame, erg koningsgezind en zeer regelmatig de meest fraaie hoedjes dragend. Op een zekere dag droeg zij een apart hoedje, zeg gerust hoed... daar het een enorm groot geval was, versierd met allemaal fruit (nep-fruit uiteraard). Nu, meer als 35 jaar later, werkt het nog steeds op mijn lachspieren :)
Plots terwijl ik zo zat te mijmeren, schoot mij een boekje te binnen, vraag me niet waarom, een boekje die ik vele jaren geleden eens gelezen heb (meerdere malen), hup... op naar de boekenkast... en na lang zoeken gevonden.
Lieve Ger, ik weet niet waarom, daar het niet eens een echt geweldig boek was, maar ik dacht aan jou. Staat mij bij dat het een heel fijngevoelig boekje was, ik ga hem nog weer eens lezen.
Het is een boekje van Lea Appel en heet 'De trooster en de witte bloem'. Ooit is er ook eens een hoorspel van geweest, door de VARA uitgezonden (heb ik niet gezien). Het verhaal speelt zich af in een joods milieu in de vooroorlogse periode... over een ongewone prille liefde voor die tijd.

Ger bedankt voor je lieve reactie.
Heel veel liefs,
Cilia

Cilia zei

Klein foutje, stom stom stom...
Dat ik het hoorspel niet gezien heb, daarmee bedoelde ik uiteraard GEHOORD!!!

Franse Brocante zei

Dag Cilia, Ik heb net je blog ontdekt en zie dat je verdriet hebt. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Natuurlijk ga ik je graag volgen. Je schrijft prachtig.
Als je het leuk vindt om mij te volgen, ben je van harte welkom. Ik schrijf over Frankrijk, waar we net als jullie een tweede huis hebben.
Dag, groeten van Lilian

Cilia zei

Hallo Lilian,

Erg leuk dat je volgster geworden bent... WELKOM.
En ik maar denken dat wij de enigsten met een tweede huis in Frankrijk waren, goh... zeg ;-)
Ik ga binnenkort, over ongeveer 2 a 3 weekjes (heb ik even weer wat meer tijd), zeker even op jou blog kijken. Klinkt aantrekkelijk : Franse Brocante.

Dag Lilian een fijne zondag.
Vriendelijke groetjes,
Cilia