Montagne Bourbonnaise

Montagne Bourbonnaise
Kom binnen, een kijkje in en om ons huis nemen. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

woensdag 30 januari 2013

Tijd vliegt voorbij...


Afgelopen nacht slecht geslapen, de reden daarvan was dat me plots te binnen schoot dat het alweer vijf jaar geleden is dat ik nietsvermoedend achter mijn comp zat, leuke kastelen te bewonderen en opeens een leuk huisje zag...
Vijf jaren Le Pre Bonnet kwamen vannacht voorbij. Hoe gek alles kan lopen... Totaal geen plannen om een huis in Frankrijk te kopen, wel dol op Frankrijk... dat wel.
Hoe plots mijn oog, vijf jaar geleden, op Le Pre Bonnet viel. Henk, die al in dromenland was, wakker gemaakt. Met slaapoogjes aanschouwde hij het huis, vond het een mooi huis en vertrok weer naar zijn bed om verder te dromen. Hoe ik om 1.30 uur 's nachts gelijk een mail naar de makelaar gestuurd heb om vervolgens de volgende dag Henk daarvan op de hoogte te brengen.
De spanning die daarop volgde, het wachten en de twijfel.
Een tweede huis! Tja, wat we daarmee moesten wisten we eerlijk gezegd niet.

Tot de dag van bezichtiging bleef de twijfel, hoe gaan we dat doen, hoe gaan we dat betalen, hoe vaak willen we daarheen... twijfel twijfel en nog eens twijfel.

Februari 2008

Hoe we begin februari, zonder dat er ook maar iemand van op de hoogte was, naar Frankrijk vertrokken en ons huis voor het eerst in het echt aanschouwden om gelijk dezelfde dag een bod te doen om een uurtje later het huis mondeling te kopen.
Dat was op een zaterdag, zondags zijn we nog even gaan kijken wat we gekocht hadden...

Tja, ach... knus is even wat anders.

Viel niet tegen, net een kasteeltje (nou ja...) en ook zo gezellig van binnen.
Voordat we er erg in hadden zaten we plots met een huis in Frankrijk. Tja... en moest er geklust worden. De tijd vliegt voorbij, dat alles is alweer vijf jaar geleden, Al moet ik zeggen dat het nog even wachten is op het LUSTRUM, daar we de sleutel pas op 20 juni 2008 kregen.

Ons heerlijke boshuisje waar we nog geen seconde spijt van hebben dat we het gekocht hebben, waar we ons al helemaal thuis voelen alsof het nooit anders geweest is. Een huis waar we al zo'n beetje vijf jaar van hebben kunnen genieten. Een huis waarvan we hopen dat er na ons ook weer mensen komen die er net zo als wij van gaan genieten. Een huis die wij tijdelijk de onze mogen noemen. Een huis, ach ja... gewoon een huis, eigenlijk niets bijzonders en toch ook wel bijzonder... althans voor ons.

Heerlijk toch, als je na bijna 5 jaar lekker op je bank kunt hangen onderwijl denkend aan hoe het was.

We hopen 20 juni het LUSTRUM te kunnen vieren.


vrijdag 25 januari 2013

Snottebellenweer...


Heerlijk weer...


Er is maar één maar... zogauw ik buiten loop vormt er zich acuut een snottebel in mijn rechter neusgat. Niet in mijn linker... altijd in mijn rechter. Hoe vaak ik ook trompetter in mijn zakdoek, voor ik er erg in heb hangt er alweer een hanger. Heb geprobeerd om net als wielrenners en hardlopers mijn linkerneusgat dicht te drukken om vervolgens met veel geweld mijn rechter uit te blazen. Enkeltjes gaat het goed, gaat mijn bel met een fiere boog eruit. Helaas gaat het vaker niet geheel volgens plan en belandt mijn bel op mijn jas of kin, zodat de zakdoek, die overigens meer aan een natdoek doet denken, er weer aan te pas moet komen.
Heb overwogen om het geheel te laten lopen maar vrees dat ik dan met ijspegels onder mijn neus en op mijn kin verder door de kou moet.


Heerlijk weer...

Vooral als ik achter mijn comp naar het stomend pijpje op het dak van mijn buurman, zonder akelige snottebel, kijk.

Tja... even geen Pre Bonnet, volgende keer weer.

Voor nu alvast een fijn weekend, wellicht nog even file-schaatsen nu het nog kan. Ik stop even een droge zakdoek in mijn jaszak zodat ik er weer tegen kan.

Heerlijk weer...

zaterdag 19 januari 2013

'petite pomme'...



Gisteravond had ik mijn boek uit, een treurig moment. Vaak als ik bezig ben met een mooi boek stemt het mij treurig als ik de laatste bladzijde uit heb... MEER MEER MEER, maar er is dan geen MEER.
Het betrof een 'bib' boek en ik kwam erachter dat ik alle 'bib' boeken uit had. Dus... op de kop in mijn eigen kleine bibliotheek op zoek naar een leuk boek.
De keuze viel op een boek van Andreï Makine, deze heb ik vele jaren geleden eens gekocht en is ongelezen in mijn kleine bibliotheek gekomen zoals vele anderen, daar ik altijd bang ben dat er een moment komt dat ik geen leuk boek thuis heb. Een noodvoorraadje zeg maar.

Het Franse testament van Andreï Makine...

Gelijk al op de eerste pagina's ging het over 'petite pomme', even een klein stukje, gaat over vrouwen die gefotografeerd werden :

Want deze vrouwen wisten dat ze, om er mooi op te komen, een paar seconden voor de flits hen zou verblinden, die geheimzinnige Franse lettergrepen moesten uitspreken waarvan slechts weinigen de betekenis kenden : 'pe-tite-pomme...' In plaats van zich te verbreden tot een uitdrukking van hemelse gelukzaligheid of zich krampachtig samen te trekken tot een angstige grijnslach, vormde de mond als bij toverslag een lieftallig rondje. Etc. etc.


Nou wil het geval dat ik een afschuwelijke hekel eraan heb om gefotografeerd te worden. Zogauw er iemand met een camera voor mijn neus staat weet ik absoluut niet hoe ik kijken moet. Henk zegt wel eens, moet je gewoon 'gewoon' kijken... maar ik weet dan volstrekt niet meer wat gewoon is. Kom er ook altijd zeer bescheten op, jawel... bescheten, want het oogt vaak alsof ik mijn broek vol heb ;-) Zo'n gek verkrampt lachje, of nog erger... kwaad uitkijkend alsof ik de pest aan de gehele wereld heb, van plan ben om de fotograaf acuut naar de strot te vliegen. Mijn lippen tuiten op het verkeerde moment, zodat er een vreemd scheef bekkie op komt.
Aha... maar vanaf nu gaat daar verandering inkomen, ik weet nu hoe het moet... 'petite pomme' langzaam uitspreken en herhalen.
'k Denk dat mijn blog binnenkort overstroomt met allemaal geweldige knappe foto's van MIJZELF... nog even een beetje oefenen voor de spiegel.

vrijdag 18 januari 2013

Prei-wortel...



Met grote regelmaat eten wij prei, veelal ergens doorheen. Vaak zit er een prachtig worteltje aan die ik niet zomaar eventjes achteloos weggooien kan. Zodoende doen ze dienst als wilde haardot op onze fles olie.
Telkens als er prei gegeten wordt krijgt onze oliefles een nieuwe 'look', de ene keer nog mooier en wilder als de andere keer.

Heel fijn weekend, en mocht je prei eten...

vrijdag 11 januari 2013

Wensballonnen...


Wie weet vliegt ons wensballonnetje momenteel ook ergens rond evenals deze ballonnen boven Le Puy-en-Velay. Een oude foto, daar we geen tijd hadden om ontspannen een foto van ons wensballonnetje te maken...

Henk had ons wensballonnen en een kinderpakket vuurwerk gekocht voor de gezelligheid. Al het andere vuurwerk ben ik bang voor. Sterretjes, trektouwtjes, party poppers en knalerwten gaan er nog net mee door.
Bijna een gehele middag bezig om onze wensballonnen vol te krabbelen met AL onze wensen, dat zijn er nogal wat...
Om middernacht, nadat we naar de klok gekeken hadden, was er maar amper tijd om mekander een goed nieuwjaar te wensen daar we stonden te popelen om naar buiten te spurten.
Even wat verplichtte zoenen en rennen maar...
Buiten aangekomen was het daar bij ons muisstil, nog altijd een gekke gewaarwording... maar goed, Henk had de smaak al snel te pakken met zijn trektouwtjes en knalerwten. Ik ben meer van de sier, zodoende overal prachtige mooie sterretjes neergezet. Vidor happend naar de confetti uit de party poppers en onze Mitsie binnen op de bank om alles van een afstandje gade te slaan. GROOT FEEST daar bij ons. Het raakte maar niet op, zoveel zat er in het kinderpakket.
Na ongeveer een half uur dolle pret was het zover, de wensballonnen waren aan de beurt.
Eerst even voorzichtig één aansteken, er stond bij ons huis weinig wind, de ballon een tijdje vastgehouden om hem vervolgens onder veel gejoel los te laten... Daar ging ie, met al onze wensen naar de hemel, althans dat was de bedoeling.
Op het moment dat hij boven de bomen uitkwam ving hij wat wind en wapperde hij rechtstreeks richting een grote den op ons terrein, brandend als een fakkeltje.
Vol spanning keken wij toe om op het laatste moment te zien dat de ballon weer wat omhoog ging, over onze den heen.
Wat hoger gekomen sloeg de wind weer genadeloos toe en veranderde ons ballonnetje van koers, regelrecht op het donkere hoger gelegen bos af. Wij rennen om ons ballonnetje na te kijken. Op een gegeven moment was hij uit ons zicht verdwenen, wij naar binnen maar niet echt gerust erop.
Zaklantaarns mee het bos in op zoek naar ons ballonnetje, of een brandende boom... oeps.
Al met al meer dan een half uur rondgekeken, nergens een brandend ballonnetje te bekennen.
Tja... rest nu de vraag waar onze wensen heen gegaan zijn.
De andere wensballonnen hebben we veiligheidshalve maar niet opgelaten... doen we pas als het met zekerheid windstil is ;-)



P.S. Bovenstaande twee foto's zijn afkomstig van het Internet, voor degene onder ons die niet weten hoe een wensballonnetje eruit ziet... Trouwens even ter verduidelijking, wij hebben er maar één opgelaten...

woensdag 9 januari 2013

Kaalslag...


Dat krijg je als je zo hoognodig een huis in het bos wilt hebben... KAPPEN... oef...



Wel lekker veel brandhout...

Wat doe je als je zo'n beetje twee weken lang hebt zitten luieren, lopen, lezen, puzzelen, visiten en visite ontvangen, tv kijken en nog eens luieren, maar je wilt wel even een blog plaatsen! Tja... dan moet je dat kleine beetje aktiviteit wat er ondernomen is flink uitvergroten.
Henk heeft zich DAGENLANG vermaakt in ons bos, de éne boom na de andere ging om. Ooit is het een mooie open plek geweest met een alleraardigst stroompje erdoor heen, maar door de jaren heen hebben er zich honderden bomen gevestigd. Voornamelijk snelgroeiers die van onderen kaal zijn en vele meters boven de grond volle kruinen hebben die zorgen voor schaduw. Het is vrij drassige grond, of dit nu komt door de vele bomen of dat het altijd drassig is geweest weten we niet. Wat we er uiteindelijk mee willen weten we ook niet, in ieder geval willen we het wat opener maken, zodat er wat meer kleur en licht komt (wilde planten e.d.). De stukken die we de afgelopen jaren wat vrijer gemaakt hebben, zien er al wat kleurrijker uit zomers. Maar het is gewoon stomweg een enorm karwij om even tussendoor te doen. Niet zozeer het kappen maar voornamelijk het in stukken maken en het kloven etc.
En... als het net even lekker gaat is daar alweer de laatste dag en moet je weer terug naar Nederland.

WE ZIJN WEER THUIS.

Wat zeg ik, we zijn weer thuis! Al dagen lang, het is net alsof we niet weggeweest zijn.

Had ik het trouwens al over onze wensballonnen gehad? NEE? Oké, volgende keer...

vrijdag 4 januari 2013

Weer verder...


De kerstboom heeft ons huis alweer verlaten, her en der hangen nog wat prulletjes die ons herinneren aan de voorbijgevlogen feestdagen... ook deze gaan vandaag of morgen in een doos om pas over een klein jaartje weer tevoorschijn te komen.

De slagroombus, die de afgelopen avonden met regelmaat op onze tafel stond om onze overheerlijke kniepertjes te voorzien van een zalig laagje... is LEEG, evenals dat onze kniepertjes op zijn.
De nieuwjaarsborrels met vrienden en bekenden zijn uitgewerkt en de overmatige maaltijden zijn omgevormd tot winterbuikjes.
Nog een paar dagen en we zijn toe aan ons winterslaapje...
Zondag reizen we terug en hopen ergens eind februari of begin maart wakker genoeg te zijn om hier weer heen te gaan ;-)

Hahaha... wat heerlijk negatief hè! Nou laat ik jullie geruststellen, zo negatief voelt het absoluut niet, al moet ik bekennen dat het vaak wel even flink slikken is om weer terug te gaan.

Die heerlijke stilte hier, evenals het niks moeten hier... bevalt uitstekend!

Volgende blog even weer meer, nu nog eventjes nagenieten van de dag/nacht, voor de warme houtkachel bij het gezellig brandend kaarsje.

Bonne nuit...



dinsdag 1 januari 2013

Een SUPER 2013...



Moge de beste dagen van 2012 de slechtste van 2013 zijn...