Even gillen...

Soms ligt geluk en ongeluk, mooi en lelijk, plezier en verdriet heel dicht bijelkaar. Het ene moment kun je in een jubelstemming zijn terwijl even later alles er weer wat somberder uitziet. Zo gaat het hier de laatste weken een beetje. Lijkt alles in kannen en kruiken met de vakantie in het vooruitzicht, krijgt de poes een bloedoortje. Alles een week uitgesteld, komt er weer wat rust in huis, vrolijk uitkijkend naar vandaag dat eindelijk de hechtingen eruit mochten. Wat ook gebeurd is, de kap mag woensdag af en alles ziet er weer florissant uit voor onze Femke. Is momenteel onze Robbie, van dik 14 jaar, weer aan het sukkelen. Weinig tot niets eten, slecht lopen, gewoon niet lekker zeg maar gerust. Vandaag is hij mee geweest naar de dierenarts, weer een spuit gekregen om wat op te kalefateren. Vrijdag, een dag voor vertrek, gaan we nog een keer met hem naar de dierenarts om te bekijken of de spuit aangeslagen is of niet en om eventueel wat voorzorgsmaatregelen te treffen voor ons verblijf in Frankrijk. Als de spuit niet aanslaat... dan weten we nog niet hoe en wat verder. Hier willen we eerlijk gezegd nog niet over nadenken. Wel beseffen we dat alles weer een beetje onzeker is. Het maakt het ook allemaal wat moeizaam om ons al echt te kunnen verheugen op de vakantie. We balen er ook enorm van, vooral van de onmacht. Dat soort dingen heb je gewoon domweg niet in de hand. Maar goed we proberen optimistisch te blijven en gaan er gewoon voor. HOOR IK DAAR EEN KAT NIEZEN ??? EEN HOND JANKEN ??? Whaaaaaaa, zo, ik ga even naar buiten, even hard gillen... daarna weer verder.