Uitmesten

De eerste dag dat we in ons huis wakker werden zaten we wel even met de handen in het haar, waar moet je beginnen. In de maanden dat we aan het wachten waren was het huis in onze gedachten al gegroeid tot een waar paleis, maar de realiteit zag er toch wel een beetje anders uit. Wel leuk om even te vermelden: van mijn vader had ik prachtig antiek serviesgoed meegekregen, een paar dozen vol, maar waar laat je zoiets in zo`n afvalbelt. Helaas pap, het prachtige servies is de eerste tijd keurig in de dozen gebleven. En zo wel wat meer spullen die we in onze enthousiasme meegenomen hadden, maar waar bij nader inzien absoluut nog geen plek voor was. Nadat we wat rondgekeken hadden zijn we aan de slag gegaan. Het huis ontruimen. Alles naar buiten gegooid, hele vele matrassen, dekens, kussens, dozen met medicijnen, echt ongelofelijk veel medicijnen( het huis heeft ongeveer tien jaar leeg gestaan en daarvoor diende het als vakantiehuis van een Frans gezin waarvan de man apotheker was). Wat ook opviel was dat er heel veel laarzen en slofjes waren, direct passen hè! Echt niet. Gelukkig hadden we een behoorlijk grote aanhanger bij ons zodat we af en aan konden rijden naar de déchetterie. Iedere keer als we weer naar de winkel gingen, wat we nogal vaak doen omdat we veel eten, zaten we op de heenreis weer tussen het afval. Het huis klaarde er wel enorm van op en achteraf zijn we ook best wel blij dat de rommel er nog stond, anders is er helemaal niets en nou konden wij toch nog wel wat ervan gebruiken o.a. wat oude gammele tafels, stellingen, borden, oude pannen, oude vliegenkast. Onze honden althans onze kleine cocker vond het allemaal maar niets. Die zag je ook denken: wanneer gaan we weer naar huis? De laatste vakantie die we hadden was ze ook enorm verwend, heerlijk in een ruim gemeubileerde boerderij in de Provence, luierend onder de palmbomen in de enorm weelderige tuin, paraderend op het filmfestival in Cannes, snuivend aan de rijkdommen van Saint Tropez, je zag haar toen denken: hier pas ik, maar nee o schrik in dit godverlaten oord in deze bouwval daar moet ze het mee doen, als ze kon bood ze zichzelf acuut ter adoptie aan. We hadden haar daarin ook heus wel tegemoet willen komen, maar onze portemonnee niet. Dus. Onze andere hond is al wat meer gewend en laat over het algemeen alles gelaten over zich heenkomen. Na vele dagen ploeteren werd het uiteindelijk allemaal toch een beetje bewoonbaarder en het gekke is dat we ondanks het vele werk en ondanks dat het net kamperen met een dak boven je hoofd was toch enorm genoten. Vooral de enorme stilte, het prachtige uitzicht en dat alles midden in de natuur.